Wrzesień to każdego roku miesiąc kończący czas wakacji, a rozpoczynający równie radosny rok szkolny. Choć dla wielu studentów uczelni wyższych rok akademicki rozpoczyna się zwykle od początku października, to dla tych, którzy pragną w przyszłości wykonywać zawód nauczyciela, jest to czas intensywnych i owocnych praktyk.

Także klerycy seminariów duchownych, oprócz przyjęcia w przyszłości święceń kapłańskich, przygotowują się do pracy jako katecheci, by tak jak apostołowie, pracą i słowem, głosić dzieciom i młodzieży zmartwychwstałego Chrystusa i zbawcze orędzie Ewangelii.

W Katedralnej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I stopnia w Poznaniu, tuż obok Bazyliki Archikatedralnej Świętych Apostołów Piotra i Pawła, swoje praktyki katechetyczne odbywali klerycy Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej – Piotr Gutsche SChr i Patryk Jaroszek SChr. Pod opieką katechety dr. Huberta Pilarczyka, zapoznawali się z tym wszystkim, co dotyczy katechezy we współczesnej szkole podstawowej – jej codziennością, wyzwaniami, tajnikami oraz pięknem, połączonymi z satysfakcją z włożonej pracy i starannego przygotowania do zajęć – nagradzaną wdzięcznością uczniów, ich aktywnością i żywym zainteresowaniem poruszanymi tematami, które zawsze odsyłały do postaci Pana Jezusa i zapowiedzianego przez niego Królestwa Bożego.

Praktyki, na które składały się obserwacja katechezy, innych przedmiotów, rozmowy z psychologiem, wychowawcami, czy też zapoznanie się ze szkolną dokumentacją, i wreszcie możliwość samodzielnego prowadzenia katechezy, dały praktykantom bezcenny warsztat wiedzy i doświadczenia, które bez wątpienia zaowocują w przyszłej pracy nauczyciela. Misja ta, podobnie jak droga do kapłaństwa, również jest powołaniem danym człowiekowi przez Pana Boga.

Choć praktykanci mogli wiele nauczyć się w szkole tego, co oferuje ona jako jednostka oświatowa, to ogromnie budujący był dla nich również obraz samych uczniów, tworzących autentyczną, barwną i piękną wspólnotę, gdzie prawdziwie dokonuje się wielkie dzieło wychowania, edukacji, rozwoju i kontaktu z Panem Bogiem. Zawołanie: Śpiewajmy Panu! i jego odpowiedź: Z radością!, cieszyły praktykantów każdego dnia, akcentując silnie szkolną tożsamość i dobrze zapadając im w pamięć.

Praktykanci nie tylko spędzali czas, ucząc się prowadzenia zajęć w klasach, ale i chętnie udawali się na szkolne boisko, by jeszcze lepiej poznać uczniów, ich świat i to, czym żyją również i poza klasą. W trakcie przerw na korytarzach, prowadzili z nimi krótkie, ale bardzo pouczające i niekiedy śmieszne rozmowy, które pozwalały jeszcze lepiej poznać szkołę od środka i odkryć jej ducha. Szczególnym tego wyrazem był czas szkolnej Spartakiady, kiedy to praktykanci kibicowali uczniom w ich sportowej rywalizacji z przedstawicielami innych szkół podstawowych.

Od samego początku, praktykanci przyjęci zostali przez Dyrektora Szkoły, księdza prałata Szymona Daszkiewicza, który przewodzi temu wielkiemu dziełu edukacji i miłości do muzyki z ramienia Metropolity Poznańskiego, jako jej organu prowadzącego. W każdym momencie swojego pobytu w szkole mogli liczyć na jego troskę, życzliwe słowo i uśmiech, które rozpalały entuzjazm do podejmowanych zajęć.

Śpiewajmy Panu! To piękne i motywujące zawołanie, na zawsze pozostanie w pamięci kleryków chrystusowców, którzy czas swojej praktyki katechetycznej, określają jako jeden z najpiękniejszych momentów w ich formacji seminaryjnej, co jest wielką zasługą nie tylko ich zaangażowania, ale i życzliwego i braterskiego przyjęcia przez władze szkoły, nauczycieli, wychowawców, pracowników i tych najważniejszych, samych uczniów, dla których muzyka i wkładany w nią wysiłek, są pięknym sposobem ekspresji talentów i dania światu z siebie tego, co najlepsze.

Przez cały ten wspaniały czas praktykantami opiekował się szkolny katecheta, dr Hubert Pilarczyk, który chętnie dzielił się z nimi dobrą radą i zdradzał im wszystkie tajniki związane z prowadzeniem lekcji religii. Jego bogata wiedza i doświadczenie pomagały praktykantom w przygotowywaniu i praktycznym prowadzeniu katechezy z klasami od I do VIII, i, co najważniejsze, rozpaliły w nich entuzjazm do podjęcia tego wielkiego i ogromnie zobowiązującego zadania, jakim jest nauczanie o zmartwychwstałym Chrystusie i obietnicy zbawienia, jaka dana jest wszystkim ludziom.